Serwis i naprawa kamer PANASONIC

Panasonic AG-DVC30. Model ten reprezentował kategorię kamer, która niekiedy określana jest mianem prosumer-lite, budżetowych urządzeń półprofesjonalnych rejestrujących w niższych rozdzielczościach, adresowanych do zaawansowanych amatorów lub pełniących rolę drugiej kamery na wyposażeniu zawodowca. Kamera posiadała trzy przetworniki 1/4 cala (410,000 pikseli), co w porównaniu do droższych modeli z przetwornikami 1/3 cala, powodowało jej bardziej kompaktową budowę. Na jej wielkość wpływało także zastosowanie mniejszego obiektywu, średnicy 43 mm (f/1,6). Na wyposażeniu posiadała 3,5 calowy jasny wyświetlacz LCD. Materiał, rejestrowany na kastach standardu miniDV, odznaczał się znakomitym odwzorowaniem kolorów przy niedostatecznym oświetleniu i niskim poziomem szumów.

Panasonic AG-DVX100. Był pierwszym przystępnym cenowo modelem stosującym skanowanie progresywne z możliwością rejestracji pełnych 24 klatek/s (24p). Urządzenie wyposażone było w potrójny przetwornik CCD 1/3 cala (410,000 pikseli, efektywnych 380,000). Tak duży sensor podnosił czułość kamery, rejestracja odbywała się już przy oświetleniu 3. luksów utrzymując szumy na bardzo niskim poziomie. Bardzo ważnym elementem kamery był jej obiektyw – Leica DICOMAR jasności f/1,6, zbudowany z 15. soczewek w 11. grupach, w tym dwóch soczewek asferycznych poprawiających ostrość i kontrast obrazowania.

Panasonic AG-DVC7. To budżetowa konstrukcja do półprofesjonalnych zastosowań. Wyposażona w pojedynczy przetwornik CCD wielkości 1/4 cala, rejestrująca w formacie miniDV z zapisem w trybie 60i (30 klatek z przeplotem).

Panasonic AG-HP500. To popularna, wszechstronna i wysoko ceniona kamera do zastosowań profesjonalnych. Zadebiutowała na targach NAB w 2007 roku. Posiada bagnetowe mocowanie obiektywów i system kompensacji aberracji chromatycznej. Wyposażona jest w sensor 3CCD wielkości 2/3 cala, rejestrujący w rozdzielczości HD i SD. Liczba nagrywanych klatek regulowana jest w 11. krokach w przedziale 12p – 50p pozwalając na przyspieszenie bądź zwolnienie tempa (overcranking i undercranking).

Panasonic AG-HVX200. Zaawansowana kamera profesjonalna HD. Na rynku pojawiła się w roku 2005. Materiał nagrywała w formatach miniDV oraz pamięci półprzewodnikowej P2. Posiadała tryb pracy progresywnej 25p, wbudowaną funkcję Cine-Gamma oraz News-Gamma (regulacja barw) a także możliwość rejestracji ze zmienną szybkością Variable Frame Rate.

Panasonic AG-HPX170. Model ten wykorzystuje wiele rozwiązań zastosowanych w AG-HVX200A (ulepszonej wersji AG-HVX200). Posiada podobny wygląd, będąc jednak trochę mniejszą i lżejszą, bardziej kompaktową kamerą. Zmniejszona została średnica gwintu obiektywu z 82 na 72 przy zwiększonym kącie widzenia. Kamera wyposażona jest w potrójny przetwornik CCD o przekątnej 1/3 cala. Potrafi rejestrować obraz w 20 formatach HD i SD w rozdzielczościach 1080i i 720p w DVCPRO HD oraz 480i w DVCPRO50 i DVCPRO a także 480i w DV. Rejestracja przebiega w proporcjach obrazu 16:9 i 4:3 z możliwością przełączania pomiędzy. Prędkość zapisu można wybrać w zakresie 12 -60 klatek/s.

Panasonic AG-HSC1. Pojawił się na rynku w 2008 roku i był niczym więcej jak amatorskim modelem HDC-SD1 zaimplementowanym na rynek profesjonalny. Wysoka cena usprawiedliwiana była zniesieniem ograniczeń komercyjnego wykorzystania technologii AVCHD (standard zapisu sygnału o wysokiej rozdzielczości) oraz dołączeniem do wyposażenia zewnętrznego dysku twardego 40 GB.

Panasonic AG-HMC150. Ta kamera reporterska zadebiutowała na rynku w 2008 roku. Posiadała wiele rozwiązań zastosowanych wcześniej w modelach AG-HVX200A i AG-HPX170, będąc także podobną pod względem wyglądu i funkcjonalności. Podstawową różnicę stanowił nośnik danych, którym były w tym przypadku karty SD (w poprzednich modelach karty P2) oraz format kodowania – AVCHD (wcześniej DVCProHD). Materiał rejestrowany był w formatach 720p, 1080i oraz 1080p w czterech trybach od 6 do 24Mb/s, co przy ustawieniach najwyższej jakości pozwalało na zapis 45. minut nagrania na karcie SDHC wielkości 8GB.

Panasonic AG-HMC40. Kamera miała swój rynkowy debiut w 2009 roku jako jeden z modeli linii AVCCAM – profesjonalnych urządzeń AVCHD spełniających szereg technicznych warunków i wymogów. Wyposażona została w blok przetwornika obrazu 3MOS wielkości 1/4.1 cala, 12. krotny zoom Leica DICOMAR oraz 2,7. calowy ekran dotykowy. Materiał rejestrowany był na karcie SD w 720p, 1080i oraz 1080p z szybkością transmisji do 24 Mb/s. Kamera posiadała możliwość wyboru pomiędzy siedmioma różnymi nastawami gamma dając tym samym kontrolę nad jakością obrazu.

Panasonic AG-AF100. Model ten był pierwszym profesjonalnym camcorderem zrealizowanym w standardzie Mikro Cztery Trzecie - wyposażonym w matrycę MOS 4/3 cala i kompatybilnym z obiektywami tego systemu. Kamera pozwalała na rejestrację w trybach 1080/60i, 50i, 30p, 25p i 24p oraz 720/60p, 50p, 30p 25p i 24p w formacie AVCHD. Zapis odbywał się na dwóch kartach SD/SDHC/SDXC. Rejestracja mogła zawierać do 12. godzin nagrania w trybie PH na kartach SDXC 64 GB.

Panasonic AG-AC130. Profesjonalna kamera Full HD z przetwornikiem 1/3 cala 3MOS i szerokokątnym obiektywem (28mm). Urządzenie rejestrowało w standardzie AVCHD w profesjonalnym trybie PH z prędkością 24 Mb/s. Panasonic AG-AC160. Model zadebiutował w roku 2015. To kamera z niewymienną optyką (obiektyw Leica DICOMAR ze światłem f2.8-4.5 i 13. krotnym zoomem) stworzona z myślą bardziej o pracy reporterskiej i telewizyjnej niż filmowej. Urządzenie posiada wielkoformatową matrycę Mikro Cztery Trzecie rejestrującą w maksymalnej rozdzielczości 4K (4096/2160)/24p. Przy rozdzielczości UHD prędkość rejestracji wzrasta do 60 klatek/s. Kamera wyposażona została w 5. osiowy hybrydowy system stabilizacji obrazu eliminujący rozmycia niezależnie od ustawień zooma. Komfort pracy zapewniał wizjer OLED w rozdzielczości 2,360,000 pikseli oraz dotykowy wyświetlacz LCD (2,760,000 pikseli).

Panasonic HDC-DX1/HDC-SD1. Oba modele miały swój rynkowy debiut w 2007 roku. Były to pierwsze camcordery rejestrujące w standardzie AVCHD. Wyposażone zostały w 1/4 calowe przetworniki 3CCD zaprojektowane specjalnie dla potrzeb nagrywania w rozdzielczości HD. Były to stosunkowo duże sensory o niskiej gęstości pikseli. Nowe rozwiązania zapewniały większą rozdzielczość kolorów dzięki czemu barwy stały się bardziej rzeczywiste. Zwiększona czułość pozwalała na realizacje nagrania w warunkach niedostatecznego oświetlenia, nawet gdy poziom światła nie przekraczał 6. luksów. Oba modele posiadały nowy szybki procesor Crystal Engine pozwalający na efektywną obróbkę sygnału HD. Model SD1 rejestrował materiał na kartach SD/SDHC, DX1 zapisywał obraz na 8. centymetrowych płytach DVD.

Panasonic HDC-SX5, HDC-SD5, HDC-SD7. Wszystkie modele reprezentują drugą generację kamer AVCHD. SX5 był modelem hybrydowym, rejestrację prowadził zarówno na 8. cm płytach DVD, jak i na wbudowanym dysku twardym. Był to jednocześnie ostatni Panasonic AVCHD nagrywający na nośniku DVD. SD5 i SD7 rejestrowały materiał na kartach pamięci SD. W chwili rynkowego debiutu SD7 była najmniejszą dostępną kamerą wysokiej rozdzielczości (HD). W procesie miniaturyzacji urządzeń w stosunku do poprzedniej generacji Panasonic zmniejszył średnicę obiektywu z 43 do 37 mm, a także wielkość przetwornika z 1/4 cala do 1/6 zachowując przy tym architekturę 3CCD. W porównaniu z pierwszą generacją szybkość transmisji danych wzrosła z 13 do 17 Mb/s.

Panasonic HDC-SD9, HDC-HS9. Kamery te były zaktualizowanymi wariantami modeli SD5 i SX5. Podstawową różnicą w stosunku do starszych modeli była możliwość nagrywania progresywnego (24 klatki/s). SD9 rejestrował materiał na kartach SD a HS9 na wbudowanym dysku twardym z możliwością wykorzystania kart pamięci. Oba modele wyposażone zostały także w zaawansowany stabilizator obrazu (Advanced Mega O.I.S.) analizujący i kompensujący niekorzystny efekt drżenia ręki około 4000 razy na sekundę, czyniąc system 8 razy skuteczniejszy od starszych rozwiązań. SD9 i HS9 były pierwszymi kamerami na rynku stosującymi system wykrywania twarzy dzięki czemu możliwa była automatyczna regulacja ekspozycji w celu zapewnienia optymalnego odcienia skóry.

Panasonic HDC-SD100, HDC-HS100. Oba modele pojawiły się w 2008 roku i były wyposażone w potrójne przetworniki MOS (1/6 cala) – następcę technologii 3CCD. Rejestrowały obraz w rozdzielczości Full HD dokonując zapisu na kartach pamięci lub, w przypadku modelu HS100, także na dysku twardym (60 GB). 32. gigabajtowa karta pamięci mogła pomieścić około 12 godzin nagrania, zaś na dysku twardym można było nagrać 23 godziny filmu. Urządzenia wyposażono w pięć mikrofonów, które rejestrowały dźwięk w systemie 5.1 dając wrażenie naturalnej sceny akustycznej.

Panasonic HDC-HS300, HDC-SD300, HDC-TM300. Skargi dotyczące zbyt wysokiego poziomu szumów podczas rejestracji przy słabym oświetleniu za pomocą modeli HD100/HS100 zaowocowały w „trzysetkach” zwiększeniem powierzchni roboczej sensora przez co rejestrowany szum uległ znacznemu osłabieniu. Wzrost liczby pikseli przetwornika zaowocował także rezygnacją z zastosowanej w poprzednich modelach technologii Pixel Shift implementowanej w celu uzyskania obrazów o wysokiej rozdzielczości. Model TM posiadał wbudowaną pamięć flash zamiast dysku twardego, a model SD ograniczał możliwość zapisu jedynie do kart pamięci.

Panasonic HDC-HS700, HDC-SD700, HDC-TM700. Seria pojawiła się na rynku w roku 2010. Nowością była tu możliwość zastosowania progresywnego trybu nagrania 1080p z szybkością 50 lub 60 (w zależności od regionu) klatek/s, przy użyciu zastrzeżonej wersji formatu AVCHD. Powróciła technologia Pixel Shift, ale stosowana jedynie przy okazji fotografowania. W modelu TM zastosowano bardziej pojemny dysk (240 GB) pozwalający na rejestrację 120. godzin nagrania. Wszystkie trzy modele wyposażone zostały w technologię Intelligent Resolution oraz wydajny procesor obrazu Crystal Engine Pro, eliminując problem rozmycia kolorów na krawędziach, zapewniając reprodukcję czystych i ostrych obrazów.

Panasonic HDC-HS900, HDC-SD900, HDC-TM900. Modele pojawiły się w roku 2011 i były rozwinięciem serii „700”. Posiadały nieco większy od swych poprzedników ekran LCD (niewielki wzrost rozdzielczości), większą czułość podczas zdjęć przy słabym oświetleniu i mniejszą pojemność dysku twardego (220 GB). Obraz rejestrowany był za pomocą przetwornika 3MOS 1/4.1 cala.

Panasonic HC-X900, HC-X900M. Modele debiutowały w 2012 roku. Przy okazji tych konstrukcji zrezygnowano z zapisy na dysku twardym, jako jedyną opcję pozostawiając rejestrację na kartach pamięci (SD, SDHC, SDXC), a w przypadku modelu X900M także na 32. gigabajtowej wewnętrznej pamięci flash. Rejestracja odbywała się dzięki przetwornikowi zastosowanemu w serii „900” z wykorzystaniem technologii Pixel Shift. Technologia ta polega na przesuwaniu w pinie i poziomie sensora dla koloru zielonego względem pozostałych dwóch przetworników, umożliwiając wielokrotne próbkowanie obrazu. Dzięki wysokiej szybkości przetwarzania (zastosowano tu wydajny procesor obrazu Crystal Engine Pro II) otrzymujemy obraz blisko 4. krotnie wyższej rozdzielczości niż Full HD, co przekłada się na zawrotną ilość rejestrowanych szczegółów i dokładność odwzorowania kolorów. Kamery wyposażone zostały także w panele LCD i elektroniczne wizjery o zwiększonej rozdzielczości w stosunku do swych poprzedników.

Panasonic HC-X920, HC-X920M. Modele miały swoją premierę w 2013 roku. W stosunku do serii „900” rozbudowane zostały o moduł WiFi. Na wyposażeniu znalazł się także większy przetwornik 3MOS (1/2.3 cala zamiast 1/4.1) ze zwiększoną liczbą pikseli. Rozszerzenie „M” oznacza zastosowanie wewnętrznej pamięci flash (32 GB).

Panasonic XC-X1000. Kamera zadebiutowała w 2014 roku. Był to zaawansowany prosumencki model nagrywający w rozdzielczości 4K (4096x2160) z szybkością 50 i 60 klatek/s (50p/60p). Na jego pokładzie znajdował się wydajny procesor Crystal Engine Pro 4K, nowy system redukcji szumów, dwa gniazda kart SD, dwukanałowe gniazdo XLR do zapisu dźwięku z zewnętrznych mikrofonów oraz trzy wbudowane szare filtry ND regulujące ilość padającego światła w celu rejestracji z żądanymi parametrami ekspozycji (np. długie czasy i otwarta przysłona w pełnym świetle). Urządzenie obsługiwało uniwersalne formaty zapisu: AVCHD, MOV i MP4.