Niezadowolenia społeczne i utrudnienia w naprawie

Stosowanie technologii planowanego postarzania życia produktów z wielu perspektyw wydaje się niemoralne i nieetyczne. Naraża konsumentów na dodatkowe koszty, wpływa negatywnie na społeczeństwo poprzez wspieranie konsumpcyjnego stylu życia, powoduje niepotrzebne straty surowców naturalnych i problem z gospodarowaniem odpadami. Przez dziesięciolecia takie postępowanie uchodziło producentom w większości kompletnie bezkarnie. Na szczęście, w końcu nadszedł czas, kiedy mają zostać wprowadzone znaczące zmiany, ograniczające ten proceder na skalę światową.

NARASTAJĄCE NIEZADOWOLENIE

Według badań przeprowadzonych przez UBA (ang. German Environment Agency), liczba sprzętów gospodarstwa domowego, które uległy awarii w mniej niż 5 lat po zakupie, gwałtownie wzrosła. W 2004 roku wskaźnik ten wynosił 3,5%. Na przestrzeni dziewięciu lat (rok 2013) znacząco wzrósł i wynosił 8,3%. Różnica wynosi 4,8 punktów procentowych, co przeciętnej osobie nie wydaje się być wysoką liczbą, jednak pod nią kryją się setki tysięcy, czy nawet miliony, sztuk urządzeń, które uległy zniszczeniu. Większość użytkowników sprzętów elektronicznych zauważyła znaczący spadek jakości sporej części z nich na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. Spowodowało to coraz większą presję na organy rządzące i kontrolujące. Konsumenci wyrażali swoje niezadowolenie, ponieważ w wielu wypadkach nie istniała możliwość naprawy sprzętu albo ze względu na bardzo wysokie koszty, albo brak części zamiennych.

Dodatkowo, czas po 2000 roku stanowi okres powolnych przemian na płaszczyźnie ekologicznej. Rośnie świadomość organów władzy, lecz także zwykłych ludzi, na temat negatywnych zmian zachodzących na świecie, takich jak problem globalnego ocieplenia, nadmiernego zanieczyszczenia powietrza, degradacji środowiska, czy stopniowemu wyczerpywaniu się źródeł surowców naturalnych. Wraz ze wzrostem świadomości zwiększa się liczba działań podejmowanych z inicjatyw proekologicznych. Przykładem zauważalnym przez każdego, jest powolne wycofywanie reklamówek jednorazowych poprzez wzrost ich ceny, a z drugiej strony promowanie toreb wielorazowego użytku z materiałów biodegradowalnych, bądź pochodzących z recyklingu. W 2014 roku Unia Europejska zaczęła rozważać działania, jakie można podjąć aby zachować surowce i zwiększyć długość życia produktów. Jednym z rozwiązań było wdrożenie na większą skalę recyklingu. Jednak korzystając z recyklingu, nawet jeżeli wszystkie możliwe surowce zostaną odzyskane, wciąż potrzeba dużej ilości energii, aby zasilić cały proces

Podczas badania przeprowadzonego przez Eurobarometer okazało się, że 77% konsumentów usiłuje naprawić zepsuty produkt zanim go wyrzuci. To badanie pokazuje jak ogromne istnieje zapotrzebowanie na „ratowanie” urządzeń, a tym samym części zamienne, instrukcje, czy serwisy wykonujące naprawy w rozsądnej cenie, czyli tak naprawdę na wszystko, czemu usiłują zapobiec światowi producenci. Dowiedziono również, że jednymi z głównych czynników, które zniechęcają klientów do dokonania napraw, są zbyt wysokie koszty, wysiłek związany z poszukiwaniem odpowiednich firm i duży brak zaufania do serwisów naprawczych.

OGRANICZENIA MOŻLIWOŚCI NAPRAWY

W rzeczywistości, gdzie postarzanie produktów stało się normalnością, produkty na których umieszczono informację o możliwości naprawy były dwa razy częściej wybierane niż te, które takiego oznaczenia nie posiadały. Mówiąc o czynnikach, które znacząco zmniejszają prawdopodobieństwo usunięcia usterki możemy wyróżnić:

• brak możliwości otrzymania części zamiennych, dokumentacji technicznej, oprogramowań, jak również brak instrukcji naprawczych dostępnych dla niezależnych serwisów, nie tylko dla serwisów producenta;
• wymagana coraz większa wiedza techniczna ze względu na rosnący poziom skomplikowania budowy, między innymi spowodowany układami scalonymi i zmniejszającą się wielkością produktów;
• budowa urządzeń niepozwalająca na ich swobodne rozłożenie, ani złożenie (klejone obudowy, pękające plastiki słabej jakości, zamiany komponentów na takie słabszej jakości);
• wysoka cena napraw, ze względu na wymagany poziom wiedzy i umiejętności serwisanta w porównaniu do kosztów zakupu nowego urządzenia;
• brak standaryzacji w produktach tej samej kategorii, nawet w obrębie jednej marki.

To właśnie głównie te czynniki doprowadzają do sytuacji, w której serwisy naprawcze często są nierentowne czy niekompatybilne z większością urządzeń na rynku. Umożliwienie przez producentów usuwania usterek w wypadku awarii urządzenia ograniczyłoby negatywny wpływ produkcji na środowisk. Przyczyniłoby się także do  zwiększenia ilości wakatów na stanowiska niewymagające wysokich umiejętności. Z drugiej strony miałoby negatywny skutek dla przedsiębiorstw produkcyjnych w postaci mniejszych zysków i konieczności znacznych przemian.

Wiktoria