Historia firmy Apple

Apple I

Rynkowy debiut Apple miał miejsce w roku 1976. Apple I – komputer zaprojektowany i ręcznie wykonany w wersji prototypowej przez Steve’a Wozniaka. W odróżnieniu od innych oferowanych wówczas urządzeń tego typu, istniał fizycznie zmontowany, będąc gotowym do pracy urządzeniem złożonym z płytek PCB, a nie sprzedawany w formie schematu czy amatorskiego zestawu do montażu. Aby uzyskać pełną funkcjonalność użytkownik musiał go jednak wyposażyć dodatkowo w obudowę, klawiaturę i monitor (pierwsze 50 sztuk – późniejsze egzemplarze dostarczane były w obudowach wykonanych z drewna Koa). Choć traktowany jeszcze hobbystycznie i wyprodukowany jedynie w liczbie ok. 200 egzemplarzy, jest uważany za pierwszy powszechnie dostępny komputer korzystający z monitora i klawiatury – wykorzystywane wówczas maszyny liczące, jak Altair 8800, programowane były za pomocą przełączników dwustopniowych i lampek sygnalizacyjnych umieszczonych na frontowym panelu obudowy. Architekturę „Jedynki” tworzyło ponad 60 różnych układów scalonych. Wyposażony został w 8 - bitowy procesor MOS Technology 6502, taktowany zegarem o częstotliwości 1 MHz – choć pierwotnie planowano użycie procesora Motorola 6800, o wyborze zadecydowały niższe koszty związane z zastosowaniem MOS Technology. Na pokładzie znajdowało się 4 KB pamięci SRAM (z możliwością rozszerzenia bezpośrednio na płytce PCB lub z wykorzystaniem produktów innych firm), zastąpionej później typem DRAM. Wraz z projektem interfejsu umożliwiającego wykorzystanie magnetofonu jako pamięci masowej, powstał model systemu komputerowego jaki wykorzystywany był masowo w latach 80.

Apple II

To właśnie „Dwójka” stała się kluczowym produktem zmieniającym garażową manufakturę Apple w globalny milionowy biznes. Następca „Jedynki” wyposażony był co prawda w taki sam procesor i pamięć jednak był kompletnym urządzeniem zamkniętym w nadającej standardy obudowie. Na wyposażeniu komputera znajdował się kontroler stacji dyskietek 5.25 cala, choć nośnikiem danych mogły być także kasety magnetofonowe. Posiadał możliwość rozszerzenia pamięci oraz rozbudowy wyposażenia o karty wideo i karty zwiększające szybkość procesora. Komputer generował obraz o rozdzielczości 280x192 (24 wiersze w 40 kolumnach) w kolorze – aby to zaznaczyć ozdobiony został tęczowym logotypem. Oprogramowanie oparte zostało na WOZ Integer BASIC opracowanym przez Steve’a Wozniaka podczas prac nad Apple I.

Apple II produkowany był od roku 1977 do początku lat 90. w wielu różnych odmianach. Jego podstawowa wersja obecna była do 1981 roku i sprzedała się w ilości 400 tysięcy egzemplarzy. Zastąpiona została modelem Apple II Plus (w sprzedaży od 1979 roku), posiadającym zwiększoną ilością pamięci RAM i oprogramowanie oparte na bardziej funkcjonalnym Applesoft BASIC. Specjalne wersje tego urządzenia opracowane zostały na rynek japoński (II J-plus - z klawiaturą umożliwiająca pisanie katakaną oraz wyjściem wideo przerobionym na monochromatyczny PAL) oraz na rynek europejski (II Europlus). W roku 1983 pojawiła się wersja IIe (64 KB RAM, 80 kolumn tekstu na ekranie), rok później model IIc, który był zintegrowaną wersją komputera – stacja dyskietek i karty rozszerzeń w jednej obudowie. Rok 1988 przyniósł kolejną wersję – IIc Plus z szybszym procesorem oraz 3,5-calową stacją dyskietek. W roku 1986 ma miejsce premiera Apple IIGS, 16-bitowej wersji komputera osobistego, wyposażonej w procesor W65C816 oraz 256 kB RAM-u. Produkcję Apple II ostatecznie zakończono w 1993 roku - z rynku zniknęła wtedy finalna wersja IIc. Zwieńczeniem całej serii była edycja limitowana IIGS z sygnaturą Steve’a Wozniaka.

Apple III

Pod koniec lat 70. rozpoczęto prace nad nowym modelem, który w założeniach miał być komputerem biznesowym. Apple III pojawił się na rynku w roku 1980. Wyposażony został w 8-bitowy procesor Synertek 6502 taktowany zegarem 2 MHz, 256 kB pamięci RAM (z możliwością zwiększenia do 512), stację dyskietek 5 ¼ cala, twardy dysk o pojemności 5 MB, monochromatyczny monitor zintegrowany z jednostką centralną, system operacyjny SOS (Sophisticated Operating System) oraz zaporową cenę dochodzącą nawet do 8 000 dolarów (zależną od konfiguracji). I choć potrafił wyświetlać 80 kolumn tekstu, duże i małe litery, miał wbudowaną klawiaturę numeryczną, zegar czasu rzeczywistego i hierarchiczny system plików, to jednak wysoka cena była przyczyną rynkowego fiaska tej konstrukcji.

Lisa

Pod koniec lat 70. narodził się także projekt Lisa – próba realizacji potężnego komputera biznesowego z interfejsem graficznym (GUI). Lisa zadebiutowała na rynku w roku 1983 – była pierwszym komputerem, w którym pojawiają się ikony i foldery oraz kursor kontrolowany za pomocą myszki. Na wyposażeniu znajdował się procesor Motorola 68000 z częstotliwością taktowania 5 MHz, 1 MB RAM, dwie stacje dyskietek 5 ¼ cala (opcjonalnie możliwe było stosowanie zewnętrznego dysku twardego o pojemności 5 MB – późniejsze modele Lisa II używały stacji dyskietek 3 ½ cala lub wewnętrznego dysku o pojemności 5 lub 10 MB). Całością zarządzał Lisa OS, system operacyjny z pamięcią wirtualną. Pamięć wirtualna jednak w połączeniu z dosyć wolnymi dyskami, spowalniała pracę całego systemu. Także interfejs użytkownika, który musiał generować kolorową grafikę w stosunkowo wysokiej rozdzielczości nie wpływał korzystnie na szybkość działania komputera – nie udało się opracować szybkiego układy graficznego, którego działanie nie wywoływałoby konfliktu z procesorem o dostęp do pamięci (procesor chciał zapisywać nowe dane zanim układ graficzny zdążył skorzystać z wcześniej zapisanych informacji). Konsekwencją tego było użycie wolnego procesora i programowych pętli opóźniających zbyt częste odwoływanie się do pamięci obrazu. Pomimo tych mankamentów oraz dosyć skromnego oprogramowania, przez krótką chwilę Lisa zagościła w biurach – powodem była wysoka jakość dokumentów otrzymywanych z drukarki igłowej Apple współpracującej z tym modelem.

Niestety Lisa nie okazała się sukcesem finansowym. Oprócz wymienionych już powodów, przyczyn upatrywano także w cenie, która sięgała prawie 10 000 dolarów. Znacznie bardziej popularne stawały się wówczas tańsze komputery IBM. Lisa wpłynęła jednak na popularność interfejsu graficznego, który miał stać się powszechny w komputerach, mających pojawić się w niedalekiej przyszłości. Jednym z nich był Macintosh.

Macintosh

Idea Macintosha swymi korzeniami sięga końca lat 70. – to wtedy rodzi się pomysł budowy taniego i prostego w użyciu komputera domowego. Pierwsza wersja tego urządzenia wyposażona została w procesor Motorola 6809E, 64 kB RAM oraz monochromatyczny monitor w rozdzielczości 256x256 pikseli. Postanowiono zastosować także interfejs graficzny (GUI), do którego zaczęto się już powoli przyzwyczajać dzięki Lisie – było to rozwiązanie znacznie wygodniejsze i prostsze od wprowadzania komend za pomocą linijek kodu. W związku z tym zaistniała konieczność wymiany procesora na model 68000, jednak z wyższym taktowaniem (8 MHz) niż w przypadku Lisy, dzięki czemu komputer mógł wykorzystać monitor o wyższej rozdzielczości (384x256 pikseli), a mniejsza ilość pamięci RAM (128 kB) niż w przypadku Lisy pozwoliła na znaczne obniżenie ceny Macintosha. Ostateczna wersja Macintosha posiadała możliwość rozszerzenia pamięci RAM do 512 kB, 64 kB pamięci ROM (przeciętnie komputer wyposażany był w tym czasie w 4–8 kB) oraz wbudowany 9-calowy monitor o rozdzielczości 512x344 pikseli.

Macintosha oferowano wraz z edytorem tekstu oraz grafiki. Niestety problemem był brak innych aplikacji dostępnych z wykorzystaniem zastosowanego interfejsu graficznego (GUI). Wejście na rynek pierwszego modelu Macintosha poprzedzał wyjątkowy projekt reklamowy – minutowy spot w reżyserii Ridleya Scotta nawiązujący do powieści Georga Orwella Rok 1984, wyprodukowany za 900 000 dolarów, wyemitowany po raz pierwszy podczas decydującego meczu o mistrzostwo ligi NFL (Super Bowl). Spot odczytany został jako metafora walki o wyzwolenie świata od zagrożenia dominacją produktów IBM. Panaceum miał być oczywiście Macintosh.

Macintosh wraz z drukarką LaserWriter stał się bardzo popularnym biurowym kompletem, jednak ograniczenia komputera szybko zostały ujawnione – niewielki rozmiar pamięci oraz brak twardego dysku czy nawet łatwej możliwości jego podłączenia.

Macintosh Plus

Dlatego w 1986 roku pojawił się Macintosh Plus – w standardzie wyposażony w 1 MB pamięci RAM (z możliwością rozszerzenia do 4 MB) oraz nowatorską magistralę SCSI (Small Computer Systems Interface) pozwalającą na podłączenie do siedmiu różnych urządzeń peryferyjnych (w tym zewnętrzny dysk twardy) oraz rozbudowany do 800 kB napęd dyskietek. Model Plus nie rozwiązał jednak wszystkich kwestii. Słabym punktem ciągle była niska częstotliwość procesora oraz słaba jakość oferowanej grafiki, co skutecznie hamowało jego ekspansję na rynku produktów biznesowych.

Macintosh II

Macintosh II pojawił się w 1987 roku i zaproponował otwartą architekturę ze sporą liczbą gniazd wejściowych. Jednak jego mocną stroną był przede wszystkim procesor Motorola 68020 z taktowaniem 16 MHz oraz nowatorski silnik Color QuickDraw – zapisany w pamięci ROM język kolorowej grafiki z możliwością obsługi kilku różnej wielkości wyświetlaczy jednocześnie. Posiadał także wewnętrzny dysk twardy i zasilacz z aktywnym chłodzeniem (początkowo nieco zbyt głośnym).

Macintosh SE

Równolegle z modelem II produkowano także model Macintosh SE – kompaktowy komputer z dyskiem twardym o pojemności 20 MB i gniazdem rozszerzeń, oferowany razem z myszką i klawiaturą. Przez kolejne miesiące modele Macintosha ewoluowały, pojawiając się w coraz to nowych odsłonach.

Macintosh IIx

W 1988 roku na rynku pojawił się Macintosh IIx – z 32-bitowym procesorem Motorola 68030 oraz Memory Management Unit (MMU), nowatorskim układem realizującym wymagany przez procesor dostęp do pamięci komputera.

Macintosh IIcx

Rok później pojawia się Macintosh IIcx – model z ograniczoną liczbą gniazd. Macintosh SE/30 W tym samym roku debiutuje Macintosh SE/30 wersja z procesorem 68030 taktowanym zegarem 16 MHz oraz Macintosh IIci.

Macintosh IIci

Macintosh IIci – z 32-bitowy procesorem taktowanym zegarem 25 MHz oraz możliwością obsługi 8 MB pamięci RAM. Pierwszym systemem obsługującym 32-bitowe taktowanie, który pojawił się przy okazji tego modelu był System 7, również nazywany później Mac OS 7.

Macintosh Portable

W ofercie pojawił się również Macintosh Portable – pierwszy zasilany akumulatorem przenośny Mac z płaską czarno-białą aktywna matrycą LCD (ze względu na kłopoty z czytelnością przy słabym oświetleniu, w późniejszych egzemplarzach podświetlaną – model M5126) i procesorem Motorola 68000 z zegarem 16 MHz. Posiadał trzy możliwe konfiguracje napędów pamięci masowej: z jedną stacją dyskietek, dwiema stacjami (1.44 MB każda) oraz stacją dyskietek i dyskiem twardym (40 MB).

Macintosh IIfx

W roku 1989 do sprzedaży wszedł Macintosh IIfx, który wyposażony został w procesor taktowany częstotliwością 40 MHz, szybką pamięć i dwa procesory 6502 (znane z Apple’a) do obsługi urządzeń wejścia-wyjścia.

Macintosh Classic

Pojawił się na rynku w październiku 1990 roku i był odpowiedzią na urządzenia wyposażone w tańszy od Apple’owskiego system operacyjny Microsoft Windows 3.0. Macintosh Classic był zatem bardziej ekonomiczną wersją Plusa i zapoczątkował linię niedrogich Maków, której kolejnym modelem został Macintosh LC (Low Cost), zamknięty w obudowie nawiązującej charakterem do pudełka pizzy.

Macintosh LC (Low Cost)

Macintosh LC na wyposażeniu posiadał procesor Motorola 68020, oferował kolorową grafikę i sprzedawany był wraz z monitorem o rozdzielczości 384 x 512 pikseli.

Macintosh IIsi

Macintosh IIsi był kolejnym modelem, który pojawił się na rynku – początkowo posiadał procesor taktowany zegarem 25 MHz, jednak aby nie stanowił konkurencji dla rok starszego Macintosha IIci, ograniczono częstotliwość procesora do 20 MHz. Macintoshe z nowej serii – Quadra 700 i 900. Modele tej serii jako pierwsze wyposażone zostały w nowy procesor Motorola 68040 z taktowaniem 40 MHz. Pojawiły się w ofercie Apple’a w 1991 roku.

W tym samym roku w katalogu firmy znalazły się także unowocześnione wersje komputerów Macintosh Classic II oraz Macintosh LC II, które wykorzystywały procesor 68030 taktowany zegarem 16 MHz.

PowerBook

Macintosh Portable zastąpiony został trzema modelami z nowej linii PowerBook – PowerBook 100, PowerBook 140 (wyposażony w procesor 68030 z taktowaniem 16 MHz) oraz PowerBook 170 (z tym samym procesorem, jednak taktowanym wyższą częstotliwością – 25 Mhz). Były to modele, które jako pierwsze konstrukcje wyposażone zostały w trackballe oraz wszystkie podzespoły rozmieszczone pod klawiaturą.

Performa

Pod tą nazwą sprzedawane były znane i obecne na rynku modele jak Quadra, czy LC, a zmiana nazewnictwa związana była z nową polityką marketingowo – sprzedażową tańszych modeli komputerów.

PowerBook seria 500

Kolejne modele pojawiły się w 1994 roku. PowerBook seria 500 była nową generacją PowerBooków wyposażonych w nowatorskie touchpady. W tym samym roku w modelach Apple’a pojawiły się także nowe procesory. Architekturę Motoroli zastąpił RISC (Reduced Instruction Set Computing) PowerPC, wspólny projekt Apple, Motoroli oraz IBM (AIM). Na nowych układach oparta została linia stacji roboczych Power Macintosh.

Macintosh Clone

Macintosh Clone był programem, który powstał w kontekście pojawienia się na rynku tańszych produktów konkurencji związanych z rozwojem oprogramowania (Windows 95 bardzo zbliżył się funkcjonalnością do interfejsu Mac GUI) oraz nowymi procesorami Intel Pentium. Program związany był z produkcją taniego komputera przez firmy trzecie w oparciu o zaprojektowany przez Apple’a System 7. Jako że firmy mogły korzystać tylko z tej platformy, linia komputerów Macintosh Clone przestała istnieć, kiedy w 1997 roku dokonano zmiany nazwy systemu operacyjnego wersji 7.7 na Mac OS 8.

iMac

Pierwszy komputer typu all-in-one pojawił się w 1998 roku jako iMac. Jego znakiem rozpoznawczym była półprzezroczysta zielononiebieska (Bondi blue) obudowa. Do komunikacji służyły mu dwa porty USB. Zamiast stacji dyskietek na wyposażeniu znalazł się czytnik płyt CD.

Kompaktowa obudowa pierwszej wersji składała się z jednostki centralnej, CD-ROM’u, głośników, mikrofonu oraz monitora 15-calowego. Linia komputerów iMac była rewolucyjna pod względem wzornictwa – były to pierwsze na świecie komputery wykonane w oryginalnej kolorystyce i innym niż prostopadłościenne pudło kształcie.

iBook

iBook był linią niskobudżetowych laptopów przeznaczonych na rynek konsumencki. W sprzedaży pojawił się w 1999 roku jako przenośny odpowiednik iMaca i tańsza alternatywa dla laptopów PowerBook. W celu obniżenia kosztów komputer został pozbawiony części wyposażenia – zrezygnowano z portów rozszerzeń, danych (SCSI, FireWire) oraz podczerwieni i wyjścia wideo. Znalazło się za to miejsce dla magistrali AGP obsługującej przesył danych pomiędzy pamięcią operacyjną a kartą graficzną oraz dla anteny do sieci WiFi.

Kolejne modele (od 2001 roku) wyposażane były w coraz bardziej wydajne procesory, bardziej pojemne dyski twarde, pamięci operacyjne 64 lub 128 MB (z możliwością rozszerzenia do 640), czytniki płyt DVD, 12-calowe bądź 14-calowe ekrany o rozdzielczości 1024x768 pikseli. Pojawił się także port FireWire oraz jednobarwna obudowa, która zastąpiła kolorową. Nowa oficjalna nazwa brzmiała: iBook G3 Dual USB (od dwóch portów będących na wyposażeniu komputera).

Pod koniec 2003 roku pojawiła się kolejna wersja z procesorem G4 (G3 tym samym został wycofany z produkcji). Nowy model wyposażony został w mocniejszą grafikę, nowe porty USB 2.0 oraz lepszą komunikację bezprzewodową. Napęd szczelinowy zastąpił tacę, a obudowa przestała być przezroczysta.

MacBook

Bezpośrednim następcą modeli sygnowanych nazwą iBook została seria laptopów linii MacBook. W modelach tych zaczęto wykorzystywać procesory Intel Core 2 Duo (w pierwszym modelu był to Core Duo) taktowane zegarem od 1.8 do 2.4 GHz, a zastosowanym systemem operacyjnym był Mac OS X, który od samego początku projektowany był z myślą o współpracy z procesorami Intela (choć mógł także pracować z PowerPC). Pierwsze MacBooki pojawił się na rynku w 2006 roku i dostępne były zarówno w kolorze białym, jak i czarnym – produkcja tych ostatnich została jednak wstrzymana po wprowadzeniu do sprzedaży modelu Unibody (aluminiowa obudowa) w 2008 roku. Model aluminiowy wycofany został w połowie 2009 roku – zastąpił go MacBook Pro. W 2011 roku produkcja MacBooków została zakończona – wznowiono ją w 2015 proponując cztery nowe kolory obudowy: srebrny, szary, złoty oraz rose gold. Modele po wznowieniu produkcji pozbawione zostały wiatraków, co wiązało się z zastosowaniem pasywnie chłodzonych procesorów Intel Core M.

Wyposażenie Macbooków wraz z upływem czasu i postępem technologicznym zmieniało się. Pojemność dysków twardych rosła od 60 do 160 GB (edycja premium 250 GB), rozmiar pamięci od 512 MB do 2 GB (z możliwością opcjonalnego maksymalnego rozszerzenia do 4). Mocniejsze modele posiadały nagrywarkę DVD, pozostałe wyposażone były w napęd Combo (CD RW + DVD ROM). Wszystkie Macbooki miały zainstalowaną kamerę internetową, złącze mini DVI służące podłączeniu zewnętrznego monitora, bezpieczną magnetyczną wtyczkę zasilania MagSafe chroniącą laptop przed upadkiem w wyniku pociągnięcia za przewód zasilający, system antywstrząsowy Sudden Motion Sensor parkujący głowice dysku w wyniku gwałtownej zmiany położenia urządzenia, Apple’owski touchpad Scrolling TrackPad, który reagował na ruchy dwoma złączonymi palcami wywołując odpowiednie reakcje laptopa oraz niezatrzaskową magnetyczną obudowę. Ekran MacBooka (1280x800 pikseli) był blisko 80% jaśniejszy od matrycy zastosowanej w iBooku, zaś procesor graficzny ATI Radeon 9550 stosowany w iBookach został zastąpiony przez układ Intel X3100.

Newton

Newton był jednym z pierwszych komputerów typu PDA (palmtop). Produkowany był w latach 1993-1998 – w tym czasie pojawiło się siedem różnych jego modeli. To niewielkie urządzenie oparto o system Newton OS, który realizował funkcje wprowadzane za pomocą rysika i ekranu dotykowego. Newton potrafił rozpoznawać pisma wprowadzane rysikiem, wyświetlać cztery różne typy klawiatur, rozpoznawać graficzne obiekty, dodawać słowa do słownika, dzięki podłączeniu do sieci mógł zawiadywać pocztą elektroniczną, obsługiwać faksy, wymieniać pliki za pomocą portu podczerwieni, komunikować się z wybranymi modelami komputera Macintosh, obsługiwać drukarki Apple oraz HP.

Pierwszy model wyposażony był w procesor ARM 610 (20 MHz), 4 MB ROM oraz 64 KB RAM. Ostatnie modele Newtona posiadały procesor StrongARM SA-110 (162 MHz ), 8 MB ROM i 8 MB pamięci RAM.

Warto w tym miejscu wspomnieć o eMate 300 – palmtopie, który w sprzedaży znajdował się w latach 1997-98 i odbiegał swoim kształtem od Newtona przypominając bardziej wyglądem laptopa.

iPod

iPod jest nazwą urządzeń służących do obsługi plików multimedialnych. Model serii „classic” pierwszej generacji pojawił się na rynku w 2001 roku – łączność zapewniało złącze FireWire, nawigację kółko mechaniczne (Scroll Wheel) wraz z przyciskami wokół niego rozmieszczonymi, a pojemność pamięci wewnętrznej wynosiła opcjonalnie 5 lub 10 GB. Późniejsze iPody wyposażane były w dyski twarde o pojemności sięgającej 160 GB lub pamięci flash w rozmiarze 2–64 GB. Początkowo urządzenia posiadały wyświetlacz monochromatyczny, jednak serie „nano” i „touch” wyposażono w wyświetlacz kolorowy (w przypadku „touch” i późniejszych modeli „nano”- multidotykowy). Modele „shuffle” nie miały wyświetlacza w ogóle, zaś pierwsze modele linii „nano” charakteryzowały się niewiele przekraczającym dwa cale ekranem. IPod touch korzystał ze zmodyfikowanego systemu Mac OS X 10.5 i dostępu do internetu przez WiFi, co czyniło go raczej okrojonym palmtopem niż multimedialnym odtwarzaczem. Dzięki przeglądarce Safari mógł odtwarzać klipy wideo, a także pliki w formacie pdf i doc.

iPhone

iPhone jest smartfonem, łączącym w sobie funkcje telefonu, konsoli rozrywkowej i komunikatora internetowego. Jego pierwsza generacja, nazywana 2G, pojawiła się w roku 2007. W kolejnych latach na rynek wprowadzane były coraz nowsze modele, wszystkie współpracujące z systemem operacyjnym Apple iOS opartym na rdzeniu Mac OS X 10.5. Urządzenie ma wbudowany moduł WiFi oraz specjalną wersję przeglądarki Safari. Może łączyć się z siecią również dzięki modułowi 3G (dostępne od wersji iPhone 3G), a także w ramach 4G (od wersji iPhone 5). Sprzęt wykorzystuje bluetooth – jednak możliwa jest jedynie obsługa urządzeń, np. słuchawek bezprzewodowych – przesył danych nie jest możliwy. Począwszy od modelu 5S, smartfony wyposażone zostały w czytniki linii papilarnych (Touche ID) – skanowanie palca jest metodą uruchomienia telefonu.

iPad

Po sukcesie iPhona, który wyposażony został w dotykowy wyświetlacz, naturalne było wyprodukowanie znacznie większego urządzenia w oparciu o taki właśnie rodzaj ekranu i charakter komunikacji. IPad zaprezentowany został w 2010 roku i choć nie był pierwszym tego typu urządzeniem na rynku stał się wielkim popularyzatorem sprzętów tego rodzaju. Trzeba jednak zaznaczyć, iż jeszcze przed wyprodukowaniem iPada firma projektowała różne modele tabletu, a nieoficjalnie wiadomo, że prace nad iPadem rozpoczęto jeszcze przed powstaniem iPhona. Ekran dotykowy iPada pierwszej generacji był w rozmiarze 9,7 cala, a jego rozdzielczość wynosiła 1024×768 pikseli. Wyposażony został w procesor taktowany zegarem 1 GHz Apple A4, system operacyjny iOS 5.0 oraz pamięć wewnętrzną w rozmiarze 16, 32 lub 64 GB. W kolejnych latach powstawały nowe generacje tych urządzeń, coraz lepiej wyposażonych sprzętowo i funkcjonalnie.